Tweede week en bijna gewend.

Ontzettend leuk om alle lieve reacties te lezen op m'n vorige verslag! Inmiddels heb ik al wat meer kunnen wennen hier. Ik kijk niet meer zo op van de dingen die ik hier zie. Vaak komt het besef pas later dat het toch eigenlijk wel weer erg vreemd was. Alleen m'n buik kan nog niet zo goed wennen aan het eten hier. We wisselen de Ghanese gerechten gelukkig wel af met wat meer Nederlandse gerechten. We hebben al een paar keer yam gegeten, soort mega aardappel. En we hebben ook al een paar keer empotopito gegeten het ziet eruit als hutspot maar is met tomaat ui en kip, de ingrediënten die ze hier bijna overal doorheen gooien. Ook eten we veel rijst. Groenten eten ze hier weinig. We proberen wel fruit te kopen voor de vitaminen.
De ochtend na m'n vorige reisverslag werd ik om 6 uur 's morgens wakker van gekrijs. Eigenlijk wordt ik hier elke ochtend vroeg wakker van allerlei geluiden. Maar die ochtend werd de baby van Patricia gedoopt voor het huis van Patricia, dat in de tuin van het guesthouse staat. Het lijkt net een bouwval en is nog lang niet af. Haar man verkoopt er kleding met bijzondere patronen die hij zelf maakt. Patricia zat samen met haar schoonfamilie gebeden en wensen uit te spreken en ze moesten drankjes drinken. Er werd water van bovenaf op de baby gegooid. Vanaf nu mag de baby naar buiten, want dat mocht eerst nog niet. Ze zijn erg bezig met het geloof, geesten en dat soort dingen. Kinderen krijgen soms ook armbanden om, om geesten weg te houden. Ook is borstvoeding hier belangrijk. Ze gooien overal de borst eruit. Op straat, in de taxi, maakt allemaal niks uit.
Rosina (die hier werkt) doet hier elke dag de was dus die ging me dat wel even leren. Ik kreeg een grote teil met koud water waar ik wat wasmiddel in deed. Daarnaast kreeg ik een emmer om 't in uit te spoelen. Ik kreeg ook een stuk zeep waar ik mee moest boenen. Ze hebben hier een hele speciale manier van wassen en uitwringen. Obishin, een Afrikaanse vriendin van Patricia, kwam ook kijken. Ik geloof dat ze onder de indruk was van m'n waskunsten, want ze zei dat ik met haar zoon moet trouwen. Op het eind was ik helemaal kapot, wat een werk! Rosina heeft de laatste dingen voor me gedaan en we hebben het aan de lijn gehangen. Ik was wel trots en tevreden hoe schoon 't uiteindelijk was geworden. Want alles zat onder het rode zand. De weg is namelijk van zand en als er een auto langs komt lopen we in een stofwolk van zand.
Er zijn 3 nieuwe gasten gekomen: Annemiek en marco, vrienden van Patricia die in accra wonen. En Willemijn, een vrijwilligster in accra die het daar niet meer uithield dus hier weekje komt bijkomen.
Op zondagochtend gingen we naar de kerk waar alle kids van het weeshuis altijd heen gaan. De vader is de pastoor. Hun kerk is in een klaslokaal. Er zijn heel veel kleine gemeenschappen in het dorp. We kwamen aan en er was een man (Patricia noemt hem Stevie wonder) met de kinderen aan het zingen. Hij deed dit alsof ze leven er vanaf hing en vooral het klappen. Eigenlijk deed iedereen wel zo in het kerklokaal toen we gingen zingen en dansen. Ik werd er gelijk vrolijk van. De moeder van 't weeshuis zingt een soort solo stukjes en die bloeit dan echt helemaal op. Iedereen ziet er op z'n best uit. Vooral de vrouwen, die dragen kleurrijke jurken. De vader, een van z'n oudste zonen en nog iemand voerden daarna om de beurt het woord. Ze deden dit best leuk en af en toe vertaalden ze wat voor ons van twi (hun eigen taal) naar het Engels. Veel mensen hadden de bijbel en een schrift mee om aantekeningen te maken. Later zette iemand een laptop neer en hebben we denk ik wel een uur naar een geluidsopname van een preek in het twi geluisterd, verschrikkelijk langdradig. Sommige legden zelfs hun telefoon erbij om 't op te nemen. Na afloop vertelden ze ons dat het ging over dat God nephaar niet goed vind. Dit vertelde een jongen ons waarvan we weten dat zijn vriendin nephaar heeft, haha. Het geloof is hier heel belangrijk. Zelfs op elke trotro(taxibusjes) staat een gelovige tekst en ook op straat in de steden zie je niets anders.
We hebben nog een aantal dagen op school geholpen. De kinderen moeten af en toe nog een examen maken en mogen verder buitenspelen, want ze hebben bijna vakantie. Af en toe gaan ze nu zelf galgje doen, dat vind ik leuk om te zien. Alleen kiezen ze vaak hun naam in plaats van een Engels woord. Het grote probleem is hier dat ze les en aantekeningen krijgen in het Engels, maar helemaal niet goed zijn in Engels dus ze snappen het niet. Hun examens zijn ook in 't Engels, maar ze snappen de vragen niet eens. Gelukkig is het grootste deel multiple choice dus kunnen ze lekker gokken. Een paar meisjes hebben soms broertjes of zusjes mee in de klas. Die dragen ze dan in een doek om hun borsten en rug. En het kind zit dan in de doek op de rug. Met het hoofdje en soms de armpjes eruit. Zo zie je hier alle vrouwen met hun kindjes lopen. Een ander meisje was laatst te laat en die kwam binnenlopen met een tak met een trosbananen. Niemand die er van op kijkt behalve ik dan, haha.
Er wordt nog steeds geslagen met de stok, bijvoorbeeld als ze vergeten zijn hun naam op hun blaadje te schrijven. Als ik ontdek dat iemand z'n naam is vergeten probeer ik stiekem zelf te achterhalen wie 't was zodat ze niet geslagen worden. Ze raken wel steeds meer gewend aan me en durven nu meer gesprekken met me te voeren. Ze willen vaak weten of ik getrouwd ben en van alles over Nederland, waar ze eigenlijk niks van weten. De directeur kwam laatst ook even langs om te vertellen dat hij me zo mooi vond en of ik hem niet in Nederland uit kon nodigen haha. Telkens als ik in de klas ben komen er kleintjes uit andere klassen kijken. Die kunnen me dan zo schattig aanstaren: oh een obruni(=blanke). Het valt me ook steeds vaker op dat we nageroepen worden: he obruni! De rest wat ze roepen verstaan we niet. Soms is 't nog wat Engels "do you want to be my friend?" Of "I love you". Atta gaat er dan soms op in en legt ze uit dat dat helemaal niet kan na 1 seconde haha.
Pieternel en ik zijn met z'n tweeën naar Kumasi geweest. De stad waar we vorige week met Atta waren geweest. We moesten wel, want we hadden geld nodig voor ons reisje wat we gepland hebben. Ja, dan moet je hier gewoon even ruim een uur reizen om te pinnen. De reis ging goed. We gingen met een shared taxi (een taxi die je met anderen deelt die dezelfde kant op moeten). Deze was vol met gaten en een scheur in 't raam, maar dat is heel normaal hier. Ook is 't heel normaal om die lekker vol te proppen. Dus zit ik regelmatig bij een wild vreemde op schoot. Ik houd me hart vast hier in het verkeer en bedenk me vaak dat jullie me vast niet hadden laten gaan als jullie dat met eigen ogen hadden gezien. Je zie hier ook overal langs de weg kapotte auto's. In kumasi hebben we dus gepint en boodschappen gedaan. Ik heb ongeveer €150 gepint. Dat is hier 600 cedi, dan krijg je me toch een pak geld. Heel onhandig. En het geld is ook nog eens verschrikkelijk smerig. Op de terugweg heb ik voor een rugtas gekeken. Ik zag een geschikte en vroeg hoe duur 't was. De man zei: ''18 cedi ''(4euro) . Ik zeg tegen Pieternel: ''heb ik dat nou goed gehoord?'' Zegt ie : ''oké, 15 cedi'' (3euro), hij dacht blijkbaar dat ik 't te duur vond, maar ik vond 't al spotgoedkoop haha. Dus ik zei : ''oké 15 cedi!'' De man zei : ''god bless you! ''
Het is nu ongeveer €1=4,5 cedi en dat wordt meer met de dag. Voor mij goed, maar alles wordt dus duurder voor de mensen hier, wat betekent dat de mensen straks geen eten meer kunnen kopen. Op de terugweg zagen we iemand van z'n motor vallen. Wij erheen en ook 't hele dichtstbijzijnde dorp kwam aanrennen. De man moest met ons mee in de taxi om naar 't ziekenhuis te gaan. Dus moest ik maar voorin naast een Ghanees gepropt. Hij zag me aarzelen zegt ie ''ben je bang voor me?'' Haha. Nou bang niet maar ik zou wel iets comfortabelers kunnen bedenken. Maar achja, zo gaat dat hier.
We gaan nog steeds elke dag naar het weeshuis. We leren de kinderen steeds beter kennen. Sommige zijn laatste dagen wat terneergeslagen, omdat ze weten dat ze tijdens de vakantie naar familie gaan en het daar wat minder hebben. Niet iedereen gaat. Er blijven ook wat kinderen in 't weeshuis, maar het is nogal onduidelijk wie er precies gaan. Als je vraag ga je naar familie zeggen ze "maybe". Ik breng soms een paar kleintjes die bijna elke dag te spelen zijn in het weeshuis naar huis. Ze wonen in 't huis achter het weeshuis. In dat huis wonen meerdere gezinnen. Als ik daar kom word er gelijk een stoel voor me gehaald en vinden ze 't geweldig dat ik er ben. Ze willen van alles van me weten en als ik ga, vragen ze wanneer ik weer kom. Ik ben ook een ochtendje in de kliniek geweest. Ik voelde me toen niet helemaal topfit, dus heb niet echt meegekeken maar bleef in de gezamenlijke ruimte, een soort wachtkamer. Daar waren 2 zwangere meiden van 18 jaar. Ze konden niet echt Engels maar toch lekker gelachen. En ik moest poseren terwijl ze foto's maakten met een mobieltje. Ik kan me erg verbazen over wat de mensen hier niet hebben, maar ook over wat ze juist wel hebben. Ook zie je hier groot verschil tussen meiden die vroeg stoppen met school, thuis gaan helpen koken en schoonmaken en vervolgens zo snel mogelijk een gezin stichten. Tegenover meiden die wel doorleren, die hebben namelijk hele andere prioriteiten.
Ik ben 1 dag erg ziek geweest maar inmiddels ben ik er weer bovenop. Vandaag beginnen we aan een klein tripje waar ik in me volgende verslag over zal vertellen.