Laatste weekje

De dag na onze reis deden we rustig aan. We hebben weer armbandjes met de kinderen gemaakt. Dat vinden zij én wij erg leuk om te doen. Gezellig met z'n allen rond de tafel.
Woensdag hebben we de buitenkant van het weeshuis geverfd. De voorkant en de nieuwe 'kozijnen' bij de ramen waar de netten zijn vervangen. De vader wilde de voorkant donkerbruin, maar toen we de pot openmaakte was het bruin met een rozepaarse tint erdoor. Achja, wij vonden donkerbruin toch al niet zo'n goed idee. Het verven was een heel werk! Gelukkig helpen de kinderen graag mee. Sommige smeren alleen wel een erg dikke laag op de muur waardoor we het net aan redden met de verf. We hebben aan een stuk doorgewerkt tot 3 uur. Toen waren we uitgeput en uitgehongerd, maar zeer tevreden. De kleur zag er leuk uit! En het was weer opgeknapt.
Donderdag zijn we naar kumasi geweest voor souvenirs. We zijn goed geslaagd! Pieternel heeft nog een hele ruilhandel opgezet, maar dat ga ik niet verklappen aan de thuisblijvers voor wie haar cadeaus bestemd zijn. ;)
Vrijdag zijn we met de kinderen diep het bos in geweest om te 'farmen'. Iedereen heeft hier eigen stukje grond. Je ziet de hele dag mensen heen en weer lopen met een enorm mes/zwaard. En vervolgens met hun oogst op hun hoofd. We liepen heel ver over een heel klein paadje. We haalden plantien en mais. Maar ze hadden er van alles ook yam, kokoyam, cacao, sinaasappels, ananas en nog veel meer. Eigenlijk alles wat ze hier verkopen en eten groeit er. Daarna hebben we met ze in de boeken gekeken die we ze hebben gegeven. Daar waren de kinderen en de huisouders erg blij mee. We hebben ook een boek over de wereld gekocht. Heel leuk want ze zijn echt een beetje wereldvreemd. Daarom vinden ze ook de wereldkaart die we hebben gegeven erg leuk en interessant.
'S Middags gingen er een paar van de jongens mais malen in het dorp. Daar is iemand met een machine daarvoor. Ik ging mee. Ik had een doek op m'n hoofd en daarop een pan met mais. Ik hield het goed vast, want was bang dat ik hun eten zou laten vallen. De mensen vonden het echt geweldig en waren helemaal enthousiast. Omdat obrunis eigenlijk nooit iets op hun hoofd dragen vonden ze het heel leuk dat ik het wel deed. Er kwam nog iemand foto van me maken. Iedereen riep me, soms obruni en soms ook Abana. Maar ik had het hartstikke druk met die pan op me hoofd haha. Ik vond het best zwaar en m'n armen werden moe. Het was ook nog best wel ver, helemaal aan de andere kant van het dorp. Toen we er eindelijk waren was er helemaal een rij, want het hele dorp komt hier met mais. Er waren eigenlijk alleen maar kinderen. De ouders laten hier bijna alles aan hun kinderen over.
We gingen weer terug met het gemalen mais. De moeder vond het ook heel leuk dat ik het gedaan had en was me dankbaar. Dit weekend was er een Nederlands meisje in het guesthouse, die 7 weken in het ziekenhuis in effiduasi heeft gewerkt. Ze is hier nu met haar ouders en zus, die zijn gekomen om samen nog 2,5 week te reizen. Altijd leuk om weer even wat meer bedrijvigheid in het guesthouse te hebben. En weer andere verhalen te horen.
Zaterdagochtend gingen we met hun en atta naar de 'Holy mountain'. Atta reed weer, zonder rijbewijs te hebben maar het ging best goed. Het was gelukkig ook heel dichtbij. Onderaan de berg was het druk met mensen en busjes. Mensen komen overal vandaan om hier een tijdje te verblijven. Je kan het zien als een soort Lourdes. De klim naar boven, soms op traptredes soms op stenen soms op modder, was zwaar! Maar boven was het mooi. Het was er heel groot, echt een compleet dorp. Er waren allerlei verschillende kampen met huizen waar de mensen kunnen verblijven. Ongelofelijk dat alles wat er staat door mensen naar boven is gedragen! Op sommige plekken liepen de mensen hardop biddend door elkaar. Ik vond het een bijzondere plek.
Toen weer naar beneden en terug. De auto startte alleen niet meer. Ik moest de auto starten terwijl atta iets in de motorkap deed. Maar hij deed 't weer. Dat moest daarna nog 3x toen hij de auto steeds liet afslaan.
'S middags ging ik in het weeshuis met de kinderen achter de computer. Erg leuk! Vooral als je bedenkt dat dat er staat dankzij ons. Sommige gingen typen oefenen in word andere gingen spelletjes spelen. Ze leren snel! Zondagochtend gingen we voor de laatste keer naar de kerk. We zijn daar nu al paar keer geweest dus kijken niet meer zo ons ogen uit maar dat is eigenlijk inmiddels bijna met alles zo. Tijdens de langdradige preken zat ik de kindjes te bekijken. Wat zijn het toch een schatjes. Toen de kerk af was, pakte een van de jongetjes me hand en liepen we samen de kerk uit. Bij de kerk is Stevie wonder er bijna altijd, hij is soort van muziekleraar voor de kinderen. Hij maakte zich na de dienst ongelofelijk zorgen om ons. En vertelde hele verhalen wat er met je gebeurt als je niet geloof. Ik stelde hem gerust. We vertelden dat we bijna gaan en wilden afscheid nemen maar daar doen de mensen hier niet aan. Dan zeggen ze god brengt ons wel weer bij elkaar ofzoiets. 'S middags zijn we nog even gezellig bij de kinderen geweest. Ze waren aan het voetballen. Ik ging nog even met Anja het dorp in om vlees te halen. Dat was er niet dus werd het vis. We haalden het bij een kraampje waar alles onder de vliegen zat. Lekker. We bleven niet lang bij de kinderen, want s'avonds was er het afscheidsfeestje voor ons. Dat was echt heel leuk. Atta had speciale boxen geregeld voor de muziek. Muziek is heel belangrijk hier. En hij had koekjes en pakjes drinken gehaald voor de kinderen. We gingen eerst met z'n allen dansen. De moeder en oma vinden dat ook heel leuk. Daarna gingen we in een kring en dan moet er om de beurt iemand in het midden. Het volgende onderdeel was stoelendans haha! Ook dat was erg leuk. Alleen was een van de oudere jongens beetje vervelend aan het doen maarja dat hoort er ook bij. Na de stoelendans deden we een quiz. Daar hadden we zelf de vragen voor bedacht over ons en Ghana. We deden soort petje op petje af. Maar omdat ze dat nog nooit hadden gedaan lukte het niet zo goed. Ook keken ze hele tijd naar elkaar. Maar uiteindelijk hadden we toch een winnaar. We deden nog een kleine danswedstrijd. Wij waren samen met de moeder de jury. Als prijs krijgen ze dan een extra koekje en pakje drinken. We hebben daarna nog met z'n allen gedanst. Heel leuk. En op het eind zongen ze Abana thank you and god bless you. Ik moest bijna een traantje laten gaan. Toen moesten we echt gaan want het was al 10 uur geweest en de kinderen moeten naar bed. Het was weer een geslaagde avond. Volgende ochtend toch echt inpakken. Ik laat bijna al mijn kleding achter voor het weeshuis ook ondergoed, schoenen, 2 tassen en handdoeken. Dus ik was snel klaar met inpakken. Ik heb het idee dat ik met niks terug ga. 'S middags ging ik met al deze spullen naar het weeshuis. Pieternel had ook kleding meegenomen voor de kinderen. De moeder hielp met uitdelen. Ze waren er erg blij mee. Vooral Cécilia en Stella eindigden met een hele stapel. Er zat ook wat tussen voor Margret, gifty, Kate, Esther, Elizabeth en Anja. Zo hebben we er weer veel blij gemaakt. Ik kwam nog de roodharige soort jehova getuigen tegen. Hij is een van de velen die regelmatig water bij het weeshuis komt halen. Hij is al paar keer voor ons bij het guesthouse geweest. Dan wil hij met ons praten over het geloof. Maar steeds konden we ons binnen verstoppen. Ik vertelde dat we terug naar Nederland gingen en hij vroeg me e-mailadres. Ik heb een verkeerde gegeven. Voelde me wel heel lullig toen hij zo blij was met mijn verkeerde e-mailadres. We hebben nog een groepsfoto gemaakt. En toen kwam het echte afscheid. We werden nog eens bedankt voor alles en moesten in een boek schrijven wat we allemaal gedaan hadden voor het weeshuis. We kregen nog een afscheidsbrief en wat tekeningen. Iedereen kreeg een dikke knuffel van ons. Stella had wat traantjes en ik kon mijne net inhouden. We werden door iedereen uitgezwaaid toen we door de poort liepen. Atta had speciaal voor mij mijn lievelingsgerecht gemaakt aardappelkroketjes maar dan van yam voor ons laatste avondmaal. Heel lief en lekker (voor hier dan haha). S'avonds kwam anotsje , die ook in het guesthouse werkt, nog even langs om afscheid te nemen. De stroom was de hele avond en de volgende ochtend uit dat was beetje lastig met de laatste dingetjes inpakken en me laatste douche. Atta had in de avond wel nog even ergens een generator vandaan gehaald waardoor we weer even stroom hadden. Smorgens om 4 uur stond de taxi voor de deur om naar effiduasi te gaan. Atta ging mee. Hij zorgde dat wij en al onze bagage in de trotro naar accra kwamen. Toen kwam het afscheid. Pff dat vond ik wel weer even moeilijk. Hij heeft zoveel voor ons gedaan en daar ben ik hem zo ontzettend dankbaar voor. Hij wilde graag een koptelefoon voor aan z'n telefoon dat hij er ook mee kon bellen. Maar wel een goede (dus uit Nederland). Dat hebben we geregeld via de laatste gasten in het weeshuis, het gezin. Die hadden het voor ons meegenomen. Super afscheidscadeau denk ik zo. Ook heb ik hem mijn birckenstoks gegeven. De reis ging goed. In het begin was ik wel moe. Maar toen moest iedereen eruit. Bleek dat we lekke band hadden dus die werd even vervangen en gelijk bosjes plaspauze. En we gingen weer. Ik was iig wel wakker nu. We waren al voor 10 uur in accra. We reden een of andere achterbuurt in met ontzettend veel bussen en trotros daar moesten we er natuurlijk uit!fijn. Voordat je er zelf uit was had iemand anders al je bagage eruit gehaald. Ze waren zelfs aan 2 kanten aan me backpack aan het trekken. Ik was als de doods dat ze ermee vandoor gingen dus nam m snel over. Stonden weer eens 10 mannen om ons heen met onze bagage waar we heen moesten. Niemand kon ons hotel. Gelukkig wist ik ook de wijk waar het hotel lag. Toen we daar aan kwamen leek het weer of we in een achterbuurt waren beland. Maar nog steeds niemand kon ons hotel. Wij dachten waar heeft Patricia ons nu weer heen gestuurd (het hotel was een tip van haar). Gelukkig vonden we het uiteindelijk. De mensen waren heel behulpzaam en wonder boven wonder zag het er best leuk uit zo aan de zee. Helaas zat het weer niet zo mee en begon het al snel hard te regenen. Tot in de avond bleef het doorgaan. We hebben onze plannen voor de markt daardoor geskipt want zagen dat niet zo zitten in de regen. Wel konden we lekker bijkomen bij onze kamer. We hadden ook een leuk zitje voor onze kamer onder een afdakje met uitzicht over zee. Voor de lunch gingen we naar het restaurantje maar het hele terras was nat. Toen hebben we onze lunch (pannenkoeken met fruit) onder ons afdakje laten bezorgen. We wilden eigenlijk wafels maar dat kon niet want de stroom was weer eens uit. Met avondeten was het gelukkig wel droog en hebben we wel op het terras gezeten waar je ook mooi uitzicht had over zee. De gerechten die we hadden uitgezocht hadden ze op dit moment niet. Heel normaal hier dat de halve menukaart er niet is. Er liepen wat vreemde figuren rond maar dat zijn we inmiddels gewend. En er werd volop geblowd. Nadat we gezellig nagepraat hadden over onze reis, het was intensief maar wat zijn we trots en tevreden over hoe het is gegaan. En na een kopje thee, gingen we lekker slapen. Onze kamer heet venus en is helemaal roze! Op onze laatste dag in Ghana hebben we beetje uitgeslapen en was het zonnetje er speciaal voor ons! We lieten ontbijt weer bij onze kamer bezorgen. Dit keer wel wafels. Lekker! Daarna gingen we naar de markt om onze laatste souvenirs aan te schaffen. Het was er heel druk maar we zijn goed geslaagd. Daarna nog naar het culturele centrum. Heel bijzonder als je ook weer zag hoe dat er allemaal uitzag en de armoede eromheen. En dat is dan een toeristische trekpleister ongelofelijk. Pal naast ons hotel is er ook echt armoede. Dat soort contrasten blijven moeilijk om te zien maar die zijn hier in accra extra duidelijk. Er zijn namelijk ook veel grote kantoren en hotels. We aten voor het laatst bij ons zitje met uitzicht. En gingen toen met de taxi naar het vliegveld. Zou half uurtje duren zodat we er precies voor donker waren. Dat werd ruim een uur. Omdat we overal in de file stonden. Maar we zijn er! En we gaan zo het vliegtuig in. We moesten weer door allerlei controles heen. En iedereen moest z'n schoenen uit! Liep ik daar op me blote voeten. Pieternel had per ongeluk haar paspoort ergens laten liggen maar kwam er gelukkig op tijd achter! Ik dacht al dat ik haar naam hoorde maar dacht dat kan niet. Wat een ervaring was deze reis! We zijn trots en blij dat het allemaal zo goed is gegaan. Maar ook blij om weer naar huis te gaan. We hebben de vanzelfsprekende dingen gemist. Maar zullen dit nooit vergeten.